Minning.

Laugardagur, 24. febrúar 2007

Dagurinn í gær var mjög erfiður. Við Erling fórum í jarðarför sem er auðvitað aldrei gaman, en þessi var sérstaklega erfið þar sem ungur maður var jarðaður, hann var bróðir góðrar vinkonu minnar.

Ég man eftir þegar ég kynntist þessari vinkonu minni fyrst. Við vorum þrettán ára og hún ný í bekknum. Við urðum mjög fljótlega góðar vinkonur og brölluðum ýmislegt saman. Ég man að eitt að því fyrsta sem hún sýndi mér var mynd af bróður sínum sem hún gekk með í veskinu sínu. Hún var alltaf svo stolt og ánægð með hann. Ég man sérstaklega eftir því að að mig langaði sko líka að eiga stóran bróður. Hann var líka alltaf svo góður var aldrei að stríða okkur eða neitt svoleiðis, var alltaf almennilegur.

Þau voru miklir vinir systkinin og nánast alltaf þegar ég fór út á lífið með vinkonu minni var bróðir hennar með slíkir vinir voru þau. Þau sögðu líka sömu setningar og rauluðu sömu lögin, svo samstillt og samrýmd.

Það er sárt að horfa upp á vini sína í þessari aðstöðu. Maður verður svo vanmáttugur og veit oft ekki hvað maður á að segja. En það allra versta er að segja ekki neitt, mín skoðun er að það er alltaf betra að segja eitthvað.

Blessuð sé minning góðs drengs og megi góður Guð styrkja fjölskyldu hans og vini á erfiðum tímum.

Dögg.

Lady-Dee

Flokkur: Bloggar | Breytt s.d. kl. 18:14 | Facebook